Gisteren beleefde ik iets bijzonders. In het kerkje van Ellesdiek (Ellewoutsdijk) ging ik voor in een ‘Overdienking’ in het Zeeuws. Het was ook voor mijzelf een experiment, want ik ben opgegroeid in een context waarin je onder elkaar voortdurend dialect sprak, maar op het terrein van het geloof die taal juist niet gebruikte. Toch wilde ik die barrière graag een keer doorbreken en ik ben de groep die de oecumenische samenkomsten in het kerkje organiseert dankbaar voor de ervaring. Die groep en anderen er omheen hebben trouwens zeer veel liederen uit het Liedboek in het Zeeuws vertaald en wel op een zeer verdienstelijke manier. Speciaal voor de gelegenheid van deze dienst, vertaalden ze mijn lievelingscitaat uit Augustinus’ Belijdenissen, dat ik hier met toestemming overneem. Mijn lievelingstheoloog Augustinus sprak voor het eerst in mijn leven tot mij in mijn eigen taal. Ontroerend. Zo’n aardse en tastbare manier om over God te spreken en dan in de taal die je het meest nabij is.
Wir ouw’ ik eigenlijk van, mien God,
a ‘k van joe ouwe?
Ouw’ ik dan van een lief dat a t’r goed uutziet
of de groate weêlde van den tied?
Neê.
Ouw’ ik van ’t licht dat a ‘k op aerde groag zie
of van de prachtige wiezen die a mènsen zienge?
Neê.
Bin et blommen die a angenaem ruke
kostelijk ruukwerk, kruuen, manna of eunik?
Of in liefde in een aar z’n ermen ligge?
Neê.
Oal die diengen bin et nie wir a ‘k van ouwe,
wanneêr a ‘k ouwe van mien God.
En toch…
wir a ‘k van ouwe
liekt toch op een licht
’t liekt wer op ‘t geluud van een stemme,
een angenaeme roke,
’t ei wat wig van een rieke smaeke,
en ermen om je ene,
a ‘k ouwe van mien God.
wan licht is t’n
en een stemme
en zoete roke en smaeke
en ermen om die mèns die a ‘k bin,
diepe van binnen.
Dì, wir a licht glanst voe m’n ziele
en foenkelt zonder vaste plekke
dì, wir a ’t klienkt en ziengt
zonder a ‘t geluud deur den tied verstomt
dì, wir a ’t zoete ruukt
zonder a de roke in de wind vervliegt
dì, wir a je die smaeke eit
wir a je noait genoeg van kriegt
dì, mie die ermen om je ene
zonder a’t oait onangenaem wordt..
Dát is ‘t
wir a ‘k van ouwe
a ‘k ouwe van mien God.
Verzeêuwst in Zuudbevelans dialekt deur Hannie Oele en Clasien Rooze, maerte 2020
Geef een reactie